Wie is die sterte?
Hierdie insekte word ook thymus sterte of collembolans genoem. Sommige spesies in die onderbuik het 'n spesiale springvurk (vandaar die naam van die vurk). Nagelsterte voed hoofsaaklik op vervalle plantrommel en mikroörganismes. Soms kom hulle egter ook in op die delikate dele van plante.
Beskrywing van die stert
Collembolane, of voetstande, is baie wydverspreid, veral in gematigde breedtegrade. Daar is baie van hulle in die trope, hulle kom in die Arktiese en Antarktiese gebied voor - waar daar ten minste mosse en ligene voorkom.
Collembolas, of naels (Collembola) Is 'n subklas van geleedpotiges, in die moderne klassifikasie word dit as geheimsinnig geklassifiseer. Tans het wetenskaplikes meer as 8 duisend soorte collembolas beskryf.
Hierdie insekte leef meestal onder verrottende plantrommel en in die oppervlakte van die grondlaag, maar baie leef diep in die grond, en dring dikwels dieper as ander diere. Onder die collembolas is daar dié wat op die oppervlak van plante woon, en daar is selfs films van water wat op die oppervlak tot lewe gekom het.
Die aantal springbome is ook baie groot. In die gronde van woude en weivelde is daar byvoorbeeld tienduisende collembolas per vierkante meter. Collembolans is baie uiteenlopend in liggaamsvorm en -kleur: as 'n reël is spesies wat in die grond woon en dit nie agterlaat nie, wit, springplante wat op die oppervlak van groen plante woon, is groen, maar onder diegene wat in woudrommel of in die vilt leef, is dooie grasplante. saam met grys en bruin, dikwels helderkleurige of metaalagtige spesies.
Daardie spykers wat op die grondoppervlak woon, kan baie eienaardig beweeg. Soos reeds opgemerk, is daar 'n spesiale orgaan op die onderste oppervlak van die agterste punt van die buik wat nie in ander geleedpotiges voorkom nie - die sogenaamde "springvurk". In 'n rustige toestand word dit onder die buik gebuig. Deur die “prop” reg te ruk, druk die collembol die voorwerp waarop dit sit, af en maak 'n skerp sprong.
Die spykers wat op die oppervlak van die water gehou word (daar is sommige), kan weerkaats en selfs van die wateroppervlak afstoot - hul liggaam word nie deur die water benat nie.
Wit naels wat altyd in die aarde woon en nie op die oppervlak verskyn nie, het nie 'n "springvurk" nie; hulle kan slegs kruip met behulp van kort borspote, dikwels selfs onsigbaar as hulle van bo gesien word. 'N Reeks springbome beskadig plante soos groen smintour, of soms in grootmaat eet kweekhuiswortels van sappige wortels onihiurs. Sommige spesies sal waarskynlik indirek skade berokken deur spore van swamme wat plantsiektes veroorsaak, te versprei.
Moet ek met sterte veg?
In die geheel gesien, is die springbome nie net onskadelik nie, maar selfs bruikbaar: dit dra by tot die ontbinding, transformasie in humus en mineralisasie van plantreste en speel volgens moderne data 'n baie belangrike rol in grondvorming.
Moet dus nie haastig wees om die sterte met die woede van 'n tier te verwyder nie, want 'n chemiese preparaat kan u troeteldier meer skadelik wees as die sterte self.
Hoe om collembola te leer?
Die grootte van die lente is van 0,2 mm tot 10 mm (baie min spesies). Collembolans verkies 'n geheimsinnige lewenstyl op plekke met 'n hoë humiditeit. Hulle leef in die grond, onder die bas van dooie bome, in blaarvullis, in gekraakte klippe. Die spykers word gevoer met swammiselium, bakteriese gedenkplaat, alge, mosse, ligene. Slegs enkele spesies kan hoër plante eet. Ongelukkig kom blomkwekers by hulle aan.
Die definisie van hierdie verteenwoordigers van die dierewêreld is redelik moeilik. Daar is baie sienings oor die sistematiek van collembolas, waardeur baie sinonieme in die literatuur genoem word.
Die klein grootte en geheimsinnige leefstyl van die sterte maak dit moeilik om dit te bestudeer. Die gebrek aan 'n toeganklike en volledige definitiewe literatuur oor hierdie groepe insekte maak dit feitlik onmoontlik om leke te definieer.
Gelukkig is die biologie van grondnaelstert baie soortgelyk en is die presiese definisie daarvan nie nodig nie. Dit is genoeg om te weet dat dit naels is en dit nie met ander insekte (blaaspootjies, wortelwurm) en bosluise verwar nie. Om, indien nodig, voldoende beheermaatreëls te ontwikkel.
Naelstertstruktuur
Naelstertjies het hul naam gekry danksy 'n spesiale springorgel (springvurk) aan die onderkant van die buik. Die vurk word deur 'n spesiale haak vasgehou. Indien nodig, word die vurk losgelaat en gooi hy die grond vorentoe en boontoe.
Sommige soorte collembolas het 'n langwerpige, fusiforme liggaamsvorm. Dit word tradisioneel genoem dwase. Die ander deel word onderskei deur 'n afgeronde buik en 'n sferiese liggaam, dit word gewoonlik genoem smintura. In die streng sin is dit nie heeltemal korrek nie. Sintures vorm slegs 'n deel van die naels wat 'n gegewe, sferiese vorm van die liggaam het.
Collembole larwes herhaal die liggaamsvorm van volwasse individue heeltemal, en verskil slegs van grootte en volwassenheid.
Die kleur van die colembol (podur en smintur) is baie uiteenlopend. Die meeste spesies is witterig, grys, geel of bruinerig van kleur, soms met 'n metaalagtige glans. Verteenwoordigers van sommige genera kan minder gereeld 'n marmerpatroon hê - een of meer dwarsstrepe. Sommige cminture kan 'n duidelike bitmap hê.
Wanneer u binnenshuise plante verbou, is podurs meestal wit, grys van kleur, soms met 'n groenerige of silwer-metaalagtige glans.
Naelstertskade
Enkele skade wat deur 'n paar dwase aangerig word, kan die plant nie baie skade berokken nie. Groot poduras (1-1,5 mm) kan werklike en wesenlike skade slegs aan saailinge veroorsaak. Saailinge op die stadium van die opening van die saadlobbige blare word heeltemal deur die collembolas geëet.
Die skade van dwase is ook beduidend in gevalle waar daar te veel van hulle is, en die temperatuur in die kamer laag is. Plante wat verswak is deur ongunstige toestande vertraag hul groei en ontwikkeling en kan nie normaal herleef nie. Verskeie beserings wat deur sulke narre veroorsaak word, word 'n oop hek vir 'n groot verskeidenheid swam- en bakteriële infeksies wat nie net kan verswak nie, maar ook 'n deel van die plante in u versameling vernietig.
Hoe om naels te hanteer
In volumes met volwasse plante is daar bykans altyd toebehore en is dit nie nodig om 'n gerigte stryd teen hulle onder normale landboutegnologie te voer nie. Die belangrikste maatreël om uitbrake van die aantal peulvleis te bestry, is slegs die nakoming van die voorwaardes van behoorlike landboutegnieke vir die groei van plante.
Die substraat mag nie 'n groot aantal aktiewe ontbindende komponente bevat nie (onryp blare, teeblare, dekoratiewe saagsels). Daar moet goeie dreinering wees in die volumes, wat stagnasie van vog in die grond voorkom. Gieter is matig, aangesien die grond droog word. Die volume van die pot moet ooreenstem met die grootte van die wortelstelsel. 'N Plek wat nie in die nabye toekoms deur plantwortels ingeneem word nie, word deur swamme, bakterieë, alge ingeneem, die aarde sal suur word, en die dwase sal skei.
Die aantal podurs belemmer opmerklik 'n aantal roofmyte, wat ook byna altyd in die grond teenwoordig is.
As daar te veel lentebome is, verander die grond na 'n nuwe. As die verhaal herhaal word, hersien dan die grondsamestelling en waterregime.
In gevalle waar u dringend maatreëls moet tref om die aantal podura te verminder, kan u sistemiese insekdoders toepas (Mospilan, Aktara, ens.). Dit is moontlik om die hoeveelheid podur te beperk en ietwat te beperk deur sitramon of ascofen ('n halwe tablet tot 2-3 liter water) in water te voeg vir besproeiing.
As u saad van Saintpaulias en streptocarpuses saai, moet die grond versigtig gestoom word. Die houer waarin die sade gesaai word, moet lugdig wees en nie dreineringsgate hê wat vir die plaag toeganklik is nie. Dit is veral belangrik om aan hierdie vereistes te voldoen as daar min sade is, of die ontkiemingsvermoë van die sade van hierdie baster baie klein is.
Laat Jou Kommentaar